بالاخره  کتابی را که از کتابخانه ی مجتمع امانت گرفتم و _مثل خیلی چیزهای دیگر در زندگی ام_ گذاشته بودم برای "یک وقت مناسب" ، شروع کردم. باز هم در بین ِ صفحات رسیدم به دست خط ِ یک آدم که لابد دارد یک جایی از این دنیا زندگی اش را می کند. هر صبح چشم هایش را باز می کند و خودش را با یک دنیا بدبختی، شاید هم خوشبختی و شاید هم تلفیقی از هردو روبرو می بیند، برای خودش چای می ریزد، کار می کند، تلوزیون می بیند، از گرانی ناله می کند، دوست می دارد، متنفر می شود و لابد خاطرش نیست که یک روز، در صفحه ای از کتابی که امانت گرفته، با مدادش نوشته ی بی رمقی نوشته برای آدمی دیگر در فردا. این نوشته های کوتاه، _ اگر بیاییم و کمی آسان تر بگیریم و از فرهنگ ِ امانت داری و این ها با اغماض بگذریم_حس ِ مبهمی به من می دهند. دقیقا نمی دانم چه، ولی وقت ِ خواندنشان برای چند ثانیه حس می کنم کسی همین دور و بر هاست.
دفعه ی پیش هم در صفحه ی اول کتابی که امانت گرفته بودم یک شعر نوشته شده بود. از جای خالی که در یکی از بیت ها گذاشته شده بود و نشان می داد نویسنده اش قافیه پیدا نکرده و خط خوردگی ِ بعضی از کلمه ها، حدس زدم شعر باید از خودش باشد. چقدر هم با میم به شعر بنده خدا خندیدیم، بدیهی است آن بیت ها همان قدر که در نظر ما با مزه بود، در نظر سراینده اش سوزناک و غم انگیز بوده و خب به خاطر همین هاست که باید آدم حس های _حداقل در نظر خودش_ مقدس اش را این قدر عمومی نکند. عاشقانه بود شعرش.


حس مبهمی دارم نسبت به این دست ارتباط ها  با مردم، شاید دوست دارم. ارتباط ِ دور. بدون ِ توقع. بدون ِ قاعده. بدون ِ سوابق و عواقب. فکر می کنم از جنس همین رابطه هاست؛ نگاه آن دخترک های دوقلوی مسیر همیشگی ام، با آن مانتو های یاسی رنگ و پالتو های گلدار و بوت های بلندشان، وقتی که شالگردن یکیشان گیر کرده به شاخ و برگ ِ درخت های پیاده رو و من دو سه قدم ِ بلند برمی دارم و شالگردن را می دهم دستش، یکجور نگاه ِ کوتاه و قدرشناسانه ی متقابل که بینمان رد و بدل می شود ( ممنون از هم برای تولد ِ صحنه ای که روز را کمی متفاوت تر از دیروز می کند)  یا هم لبخندی که در روزهای داغ ِ تیر، در اتوبان، وقتی که سرم را با مقنعه ی مشکی ِ نامرتب تکیه داده ام به شیشه و تخمه می شکانم و شوری اش لب های خشکم را می سوزاند_ از زن ِ کنار دست وانتی دریافت می کنم و آن وانت بین ِ آن همه ماشین ِ مدل بالا در ذهنم می ماند. اصلا برای همین است که اتوبان را دوست دارم. یک عالمه آدم با دنیاهایشان که کنار ِ هم حرکت می کنند و همانقدر که نزدیک اند، جایی در بین ِ شرایط خاص خودشان که هیچ کس به اندازه ی خودشان آن را نمی فهمد زندگی می کنند.
این دست رابطه ها؛ مثل ِ نگاه آدم هایی که در لحظه ای_برای کشف هم شاید_ گره می خورد و بعدش ماشینیست که سرعت می گیرد و فاصله.
آدم ها در لحظه قشنگ اند. از دور، در لحظه،  آدم دلش میخواهد دستش را حلقه کند دور ِ تنهاییشان.