1.با آن نگاه خیره و بی تفاوتی که این آخری ها، به طور جدی تری خود را در چشم هایم جا کرده، در تاریکی اتاق وقتی که دراز کشیده ام و سرم را به راست خم کرده ام، نگاه می کنم به آجرهای حیاط که این ساعتِ روز، یعنی وقتی که مکبر مسجد محل اذان می گوید، رنگشان طور خاصی می شود. سنگینی روزهای دِی را باید تاب آورد طوری. گم شدن بین ِ سطور داستان های بلند. بو کردنِ کتاب به نسبت کهنه ی چاپ 79. خواندن  کارتی که در صفحه ی آخر کتاب، جا می دهند در  پاکت سفید و سرک کشیدن بین اسم آدم ها. مثلا آن کتاب شعر را بهاء_که فقط از دور می شناسمش.که موهایش فِر َست. که "و" پرسیده بود "موهاش واقن مال خودشه؟". که تئاتر روی صحنه می برد . که یک مغازه ی عطر فروشی دارد و درش لیوان های سفالی هم می فروشد. که مغازه اش را دود سی گار و صدای موزیکِ ترکیه پر می کند_ در دهه ی هفتاد خوانده است. لابد در سالهای اوج احساس چنین آدمی. این روزهای سنگین را باید تاب آورد. آخ که نمی شود در این هیچ و همه غوطه ور ماند. این لحظه ی خالی. که ساده است. آرام است. آرام با یکجور ملاحت خاص. ولی باید هایی هست همیشه. باید که نگاهم را از آجر ها بر دارم، پتو را از روی پایم کنار بزنم، زانوهایم را جمع  کنم و بعد از سکونی کوتاه..چراغ..چراغ ِ اتاق را باید روشن کنم.

2. گاهی آدم حرف هایی می شنود که انگار سالها برای شنیدنشان انتظار کشیده، انگار پرده از حقایق برداشته می شود. من شوق برم می دارد، روحم شروع می کند به آواز خواندن. و اگر من آن آونگی باشم که طی جریانِ زندگی در فراز و فرود است. این لحظه ها شاید یکی از آن لحظه هایی باشد که  آونگ بیشترین انحراف را از خط عمود وسط، دارد. آن اوج شاید.

3.طول ِ اتاق را گز می کنم. گاهی آنقدر که پاهایم شروع کند به داد کشیدن. که سرم گیج برود. وقتی که آن دفترچه ی پاییزی  در دستم است و می خواهم صفحه ی جدیدی را باز کنم، بنویسم "در شبی نه چندان روشن، نه چندان تاریک. 91/10/9 ، گتسبی بزرگ" تا آن صفحه هایی که باید دوباره خواند، با دست خط سریع و نامرتبم بنویسم، این کار یک نوع حس امنیت به من می دهد. دوبار طول اتاق را رفته و برگشته ام و فکر می کنم به دیواری که دور بخش هایی از وجودم کشیده ام. انزوا شاید. که چرا نمی توانم خودم را برای دیگری بی پرده بگویم، بی پرده بنویسم، که چرا استعاره ها با من رفیق ترند. و بعد اینکه چرا هی دچار این "که چه؟" می شوم. فرض کنید قبل و بعد هر کار زندگی، هر حرف، یکی از این "که، چه؟" ها بیاید. خیلی هم بد نیست. یعنی خیلی وقت ها از میزان ِ احمقانه های زندگی می کاهد. اما اگر به طور وسواسی دچار این پرسش شوید. دیگر می شوید، کسی که هیچ کار نمی کند. هیچ چیز نمی گوید. یک علامت سکونِ بزرگِ متعجب. به گمانم یکبار دیگر طول اتاق را طی کردم، شاید هم بیشتر، آخرین صفحه ی دفترچه را که نگاه می کنم:" انزوا تنها در انزوا معنا دارد، وقتی آن را با دیگری شریک شوی، بخار می شود."*

4. یکی از لامپ های اتاق سوخته،  کتاب را می بندم، پتو و بالش را بر می دارم، می آیم می گذارم روی میز تحریرم که به لامپ روشن نزدیک تر است، خودم را می کشم بالا و روی میز می نشینم، چشم هایم را چند بار باز و بسته می کنم، و به "عینک" فکر می کنم. به این که بعید نیست دیر یا زود جزئی از چهره ام شود. وقتی که پاهایم را زیر پتو جمع کردم و کتاب را رویشان گذاشتم، یک تار موی سفید را آرام از روی پتو بر می دارم. نمیدانم مال مادر است یا یکی از تار موهای سفید خودم که گاهی متوجهشان می شوم. اولی َش را چهارده ساله بودم که پیدا کردم، برش داشتم چسباندم در یکی از صفحات دفتر یادداشتم. هه. خیره سر بودم. دیوانه بازی هایی نظیر این را دوست داشتم. هنوز هم گاهی دوست دارم. به گمانم مال مادر است. کوتاه است و موج دارد. بی خیالش می شوم و پرده را کنار می زنم و ماه را که از پشت شیشه ی بخارگرفته کمی تار به نظر می رسد نگاه می کنم. چشم ها ضعیف می شوند. موها سفید. هرچقدر هم مراقب بود، باز کاریش نمی توان کرد. دلم می خواهد بنویسم، صفحه ی مانیتور روشن می شود، صفحه ی بلاگفا را باز می کنم و "پست مطلب جدید"

*وقتی نیچه گریست. اروین د.یالوم