بی هوا دلم خواست بگم، عصر های بارونی دی ماه رو دوست دارم. مثل روزای دیگه ی امتحانا، خودمو تو جمعیت دخترای کتابخونه مرکزی گم می کنم. سرم روی جزوه، توی فکرام، گاهی هم دخترا رو نگاه می کنم و دلم می خواد بفهمم وقتی دارن موهاشونو تو دستشون بازی می دن، یا عنق و بی اعصاب سر لپ تاپا و کتاباشون به هر صدای جزئی چشم غره می رن، یا وقتی گوشی هاشونو چک می کنن و ریز می خندن به چی فکر می کنن؟ دارم فکر می کنم به اینکه میگن این روزا اوجه. بیست اوجه. بعضی هاشون می دونن چقدر تو اوجشون قشنگن؟ قشنگی ولی لیز میخوره از دست آدم می ره. اصلا نمیتونم فکر رفتن رو از سرم بیرون کنم. کلی از قشنگای زندگی لیز خوردن رفتن. و خب موندنُ نمیشه باور کرد...اما این وسواس اذیت کننده. این ترس. این عجز. سرمو می کنم تو جزوه و ساختار دستگاه تعادل رو می خونم و انگار تهوع می گیرم. تلو تلو خورون دارم زندگی رو می برم جلو. میخوام بگم هنوز دارم ادامه میدم. حتی اگه ماهر نباشم تو این کار. بارها تعادلمو از دست می دم، می رسم به لبه، اما باید یجوری بند کرد دست رو به یجا. زمین نخورد. خدا می دونه ته ادامه دادنامون چی باشه. اما گریزمون کجاست؟

وقتی هوا تاریک می شه می زنم بیرون. یه شب خواب میدیدم که دارم پیش مامان غر می زنم که من هیچ چیز اون دانشگاهو دوست ندارم. هیچیشو. گمونم استرس و دلتنگی خونه بود که اینطور عقده اشو سر دانشگاه خالی می کردم. اما عصرا...آخ از عصرای بارونی. نفس های عمیق می کشم و دلم میخواد پله های خیس و حیاط خلوت دانشگاه و چراغای زردش هیچ وقت تموم نشن. و بعد تو مغزم می پیچه: قشنگا لیز می خورن میرن. و من قشنگا رو ننوشتم، ازشون عکس نگرفتم، حتی برا کسی تعریفشون نکردم. حس پیرزن تنهایی بهم دست می ده که بقیه فکر می کنن داره هذیون می گه... میدونی خودشم ممکنه شک کنه حتی. و این از همه بدتره.  تنهایی روونه میشم. اذان میدن و صدای هندزفری رو کم می کنم. دارم فکر می کنم با همه ی اینا عصرای بارونی دی ماه خواستنی ان. و بی هوا دلم می خواد از این عصر با بزرگراه حرف بزنم. من آرومم و راستی حالا دوباره صدای چکیدن میاد از پنجره...

شب های بدی نیست.