بزرگراه

ماوی یعنی آبی، مثل اقیانوس، آسمان، کوه‌ها، و دلتنگی

دلتنگی های آدمی را

     باد ترانه ای میخواند

                   رویاهایش را

       آسمان پر ستاره نادیده میگیرد

                                و هر دانه برفی

                                 به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشقهای نهان

و شگفتی های برزبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

                                        حقیقت تو

                                                     ومن




مارگوت بیکل

 

 

نوشته شده در پنجشنبه بیست و سوم تیر ۱۳۹۰ساعت 0:33 توسط ماوی| |

وقتی نصف شب روبروی کلی ساختمان ردیف شده روی هم می ایستمُ خیره میشم به یه نقطه

وقتی سعی دارم داشته ها و نداشته هامو بچینم مقابل هم برای پیدا کردنِ اونچه که باید به دستش بیارمُ حتی شاید کندنُ دور انداختنِ چیزهایی

وقتی سعی می کنم اتودِ اولیه ی آینده مو درست بزنم

کی می فهمه صدایی که میاد، صدایِ واق واقِ چن تا سگ چقدر آرامش میده بهم

درگیر برای موندن ...برای موندن

نوشته شده در پنجشنبه بیست و سوم تیر ۱۳۹۰ساعت 0:22 توسط ماوی| |

روزی تاوان این ندانستن ها را خواهم داد...خواهی داد...

نوشته شده در پنجشنبه دوم تیر ۱۳۹۰ساعت 21:15 توسط ماوی|

Design By : Night Melody